Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Garwolinie

POSTANOWIENIE

Dnia 18 marca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Garwolinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Basek

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2025 r. w Garwolinie na rozprawie

sprawy z wniosku A. B.

z udziałem J. B.

o wydanie nakazu opuszczenia mieszkania sprawcy przemocy domowej

postanawia:

I.  oddalić wniosek,

II.  uchylić postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia z dnia 18.02.2025 r.

Sygn. akt I Ns 75/25

UZASADNIENIE

Do Sądu Rejonowego w Garwolinie wpłynął wniosek A. B. reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawową E. S. (1) o zobowiązanie osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

W niniejszym wniosku, przedstawicielka ustawowa małoletniej wnioskodawczyni wniosła o wydanie uczestnikowi zakazu zbliżania się na odległość 100 m do osoby doznającej przemocy domowej – A. B., wydania uczestnikowi zakazu kontaktowania się z osobą doznającą przemocy domowy – A. B., wydania uczestnikowi zakazu wstępu na teren szkoły podstawowej mieszczącej się przy ul. (...) w S., do której uczęszcza małoletnia ofiara przemocy domowej, nadto o udzielenie zabezpieczenia przez przedłużenie obowiązywania zakazów wydanych uprzednio przez Policję w S. w dniu 03.02.2025r., które utracą moc w dniu 17.02.2025r., zasądzenie kosztów postępowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się postanowienia kończącego postępowanie w sprawę do dnia zapłaty (wniosek – k. 4-7).

W przebiegu postępowania, przedstawicielka ustawowa wnioskodawczyni popierała wniosek, zaś uczestnik postępowania wnosił o jego oddalenie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

E. S. (1) oraz J. B. przez wiele lat pozostawali w nieformalnym związku partnerskim – konkubinacie, z którego narodziło się dwoje dzieci: syn B. B. oraz córka A. B. (zeznania świadka A. O. – k. 76, zeznania świadka M. O. – k. 76v., zeznania przedstawicieli ustawowej wnioskodawczyni E. S. (2) – k. 76v.-77).

Rodzina zamieszkiwała w ostatnim czasie miejscowość S., przy ulicy (...). W relacjach pomiędzy partnerami często dochodziło do konfliktów i napięć, które nierzadko przeradzały się w gwałtowne kłótnie. W ich trakcie dochodziło do używania wulgaryzmów, wyzwisk, a także do szarpaniny (niebieska karta – k. 41-50, 61-66, notatka urzędowej – k. 51, zeznania świadka A. O. – k. 76, zeznania świadka M. O. – k. 76v., zeznania przedstawicieli ustawowej wnioskodawczyni E. S. (2) – k. 76v.-77).

Osobą przejawiającą zachowania agresywne był J. B.. Jego agresja ukierunkowana była zarówno wobec partnerki – E. S. (1) – jak i wobec syna-B. B. (niebieska karta – k. 41-50, 61-66, notatka urzędowej – k. 51, zeznania świadka A. O. – k. 76, zeznania świadka M. O. – k. 76v., zeznania przedstawicieli ustawowej wnioskodawczyni E. S. (2) – k. 76v.-77).

W dniu 04 lutego 2025 roku miała miejsce kolejna awantura domowa, w trakcie której doszło do interwencji policji. J. B. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. W tym samym dniu prokurator wydał wobec uczestnika J. B. środek zapobiegawczy w postaci zakazu zbliżania się do E. S. (1) oraz B. B. (nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania (…) – k.8-11, postanowienie – k. 12-14).

Uczestnik J. B. od dnia 04 lutego 2025 roku nie mieszka wspólnie z partnerką oraz dziećmi (zeznania świadka A. O. – k. 76, zeznania świadka M. O. – k. 76v., zeznania przedstawicieli ustawowej wnioskodawczyni E. S. (2) – k. 76v.-77, zeznania uczestnika J. B. – k. 77).

W trakcie licznych awantur domowych J. B. przejawiał zachowania o charakterze agresywnym, które kierował bezpośrednio wobec swojej partnerki, E. S. (1), oraz syna B. B.. Przemoc ta miała zarówno formę słowną – w postaci krzyków, wyzwisk i poniżających sformułowań – jak również fizyczną, obejmującą szarpanie, popychanie oraz inne przejawy naruszenia nietykalności cielesnej (niebieska karta – k. 41-50, 61-66, notatka urzędowej – k. 51, zeznania świadka A. O. – k. 76, zeznania świadka M. O. – k. 76v., zeznania przedstawicieli ustawowej wnioskodawczyni E. S. (2) – k. 76v.-77).

Małoletnia wnioskodawczyni, córka stron, choć sama nie była bezpośrednim celem agresywnych zachowań ojca, wielokrotnie była ich biernym świadkiem (niebieska karta – k. 41-50, 61-66, notatka urzędowej – k. 51, zeznania świadka A. O. – k. 76, zeznania świadka M. O. – k. 76v., zeznania przedstawicieli ustawowej wnioskodawczyni E. S. (2) – k. 76v.-77).

Zgodnie z art. 11a ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu przemocy domowej Dz.U.2024.1673 t.j. z dnia 2024.11.15 jeżeli osoba stosująca przemoc domową wspólnie zajmująca mieszkanie swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy domowej czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba doznająca tej przemocy może żądać, aby sąd, właściwy według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 1550, z późn. zm.) o postępowaniu nieprocesowym, zobowiązał ją do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

W ocenie Sądu Rejonowego, wniosek złożony przez przedstawicielkę ustawową małoletniej A. B. nie zasługiwał na uwzględnienie i jako niezasadny podlegał oddaleniu.

Sąd Rejonowy, celem wszechstronnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, przeprowadził postępowanie dowodowe, obejmujące zarówno dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy (w tym m.in. dokumentacji (...)), jak również dowody osobowe w postaci przesłuchania świadków: A. O. oraz M. O..

Z zeznań świadków nie wynika jednoznacznie, aby sytuacja małoletniej A. B. była na tyle zagrożona, by uzasadniała ingerencję sądu w sposób postulowany we wniosku. Świadkowie co prawda potwierdzili, że w miejscu zamieszkania rodziny zdarzały się sytuacje konfliktowe i podwyższonego mocno napięcia, jednak w ich relacjach nie znalazły się informacje o tym, jakoby powód kierował wobec A. B. jakiekolwiek formy przemocy – zarówno fizycznej, jak i psychicznej.

Wręcz przeciwnie – zarówno świadkowie przesłuchani w toku postępowania, jak również rodzice małoletniej wnioskodawczyni, zgodnie wskazywali, że J. B. przejawiał wobec córki postawę opiekuńczą, zaangażowaną i charakteryzującą się emocjonalnym przywiązaniem.

Z zeznań A. O. oraz M. O. wynikało, że relacja J. B. z małoletnią A. była poprawna i nacechowana ciepłem. Również E. S. (1), pomimo istniejącego konfliktu między stronami, przyznała, że J. B. był wobec A. pobłażliwy, wykazywał się troską, obdarzał ją uwagą i uczuciem, a także chętnie obdarowywał prezentami, co świadczy o jego emocjonalnym zaangażowaniu i pozytywnym stosunku do dziecka.

Ponadto, sąd nie uzyskał przekonujących dowodów świadczących o tym, iż zachowanie J. B. w sposób bezpośredni i istotny zagrażało dobru małoletniej. Podkreślenia wymaga jednak, że zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że obecność dziecka w środowisku obciążonym konfliktami między rodzicami oraz między ojcem, a bratem wnioskodawczyni, wpływa negatywnie na jej rozwój emocjonalny.

Pomimo powyższego, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób uznać, iż istnieją przesłanki uzasadniające zastosowanie środka w postaci zakazu zbliżania się J. B. do małoletniej A. B..

Brak jest bowiem jakichkolwiek wiarygodnych dowodów świadczących o tym, że kontakt ojca z córką miałby charakter zagrażający, destabilizujący emocjonalnie czy też stanowił źródło przemocy psychicznej. Wręcz przeciwnie – charakter relacji między ojcem a córką oceniany był jako pozytywny, stabilny i nacechowany troską oraz przywiązaniem.

W konsekwencji, Sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do zastosowania środków ochrony prawnej przewidzianych w art. 11a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej, w szczególności w zakresie zakazu zbliżania się lub kontaktu.

W związku z oddaleniem wniosku, zasadnym stało się również uchylenie orzeczenia wydanego przez Sąd Rejonowy w Garwolinie w dniu 18 lutego 2025 roku w zakresie udzielonego zabezpieczenia na czas trwania postępowania.

Z podniesionych względów Sąd orzekł jak w postanowieniu.