Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Garwolinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2021r.

Sąd Rejonowy w Garwolinie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR Krzysztof Koseski

Protokolant: st.sek.sąd. A. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2021 roku

sprawy z powództwa (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G.

przeciwko A. B.

o zapłatę kwoty 8277,65 zł

orzeka:

I.  zasądza od pozwanej A. B. na rzecz powoda (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. 8277,65 zł (osiem tysięcy dwieście siedemdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14 % rocznie leż nie wyższymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 4 lutego 2020 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej A. B. na rzecz powoda (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. kwotę 1942 zł (tysiąc dziewięćset czterdzieści dwa złote) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanej A. B. na rzecz Sądu Rejonowego w Garwolinie Oddziału (...) kwotę 375 zł (trzysta siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania – uzupełninia opłaty od pozwu.

Sygn. akt I C 346/20 upr.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020r. powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. ( (...)) wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej A. B. o zapłatę kwoty 8277,65 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14% rocznie od dnia 4 lutego 2020r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu (k. 3-5).

W uzasadnieniu pozwu zawodowy pełnomocnik powoda wskazał, że przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwaną w dniu 9 sierpnia 2018r. umowy pożyczki nr (...) z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.. Zgodnie z umową pozwana otrzymała kwotę pożyczki lecz nie spłaciła jej w umówionym terminie. Następnie przysługująca wobec pozwanej wierzytelność została zbyta na rzecz powoda, który wypowiedział pozwanej umowę pismem z dnia 11 października 2019r. Na objętą pozwem kwotę roszczenia 8277,65 zł składają się 7669,31 zł niespłaconej pożyczki, 242 zł naliczonych odsetek umownych w wysokości 10%, 17,68 zł odsetek umownych za opóźnienie w wysokości 14% liczonych od wymagalności zaległych rat kapitałowych do dnia 11 października 2019r. oraz kwota 348 zł odsetek umownych za opóźnienie w wysokości 14% liczonych od 12 października 2019r. do dnia 3 lutego 2020r. Powód bezskutecznie kontaktował się telefonicznie z pozwaną celem ugodowego rozwiązania sporu.

Od wydanego w (...) nakazu zapłaty (k. 6) sprzeciw złożył zawodowy pełnomocnik pozwanej zarzucając brak legitymacji czynnej powoda (k. 6v-8).

Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Garwolinie zawodowy pełnomocnik powoda dołączył dokumenty wskazane w pozwie (k. 15-70).

Pełnomocnik pozwanej nadal kwestionował legitymację czynną powoda, ponadto kwestionował uprawnienie M. N. do reprezentacji cedenta na liście wierzytelności nr 244 oraz pozbawione podstaw prawnych naliczenie prowizji w kwocie 5100 zł jako opłatę wygórowaną, nienależną bezpodstawną i nieekwiwalentną (k. 75-76). Ponadto w odpowiedzi na zarzut pozwanej pełnomocnik powoda przedłożył kopię pełnomocnictwa udzielonego M. N. do reprezentowania pierwotnego wierzyciela przy cesji wierzytelności (k. 89).

Na rozprawie nikt się nie stawił.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Okoliczności zawarcia przez pozowaną umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym, tj. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. i braku wywiązania się z tej umowy przez pozwaną są bezsporne.

W ocenie Sąd powód należycie wykazał swoją legitymację czynną. Powód przedłożył umowę cesji wierzytelności, którą zawarł (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. z 26 XI 2014r. (k. 23-31) w postaci poświadczonego notarialnie wyciągu, który to dokument ten został następnie potwierdzony za zgodność z oryginałem przez reprezentującego powoda w niniejszej sprawie radcę prawnego. Powód przedłożył również poświadczony notarialnie wyciąg z załącznika z 16 VIII 2018r. do w/wym. umowy cesji (k. 32), z której wynika, że cesja objęła przedmiotową umowę pożyczki z pozwaną. Wbrew stanowisku pełnomocnika pozwanej (k. 75) przedłożony przez pełnomocnika powoda w/wym. dokument cesji wierzytelności z 26 XI 2014r. nie jest wadliwy formalnie. Możliwe sporządzenie odpisu jest sporządzenie odpisu z wypisu z 16 VIII 2018r. W tym zakresie Sąd Rejonowy podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 marca 2016 r., sygn. akt I ACa 1741/15 „za oczywiste uznać należy, że poświadczenie przez adwokata odpisu dokumentu nie oznacza, by ten stawał się dokumentem urzędowym. Zgodnie bowiem z § 3 art. 129 KPC jedynie zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego radcą prawnym ma charakter dokumentu urzędowego. Poświadczane mogą być odpisy zarówno dokumentów urzędowych, jak i prywatnych. W ocenie Sądu Apelacyjnego - poświadczenia odpisu dokumentu jest dokumentem stwierdzającymi urzędowo istnienie dokumentu o określonej treści, na podobieństwo regulacji prawnej zawartej art. 2 § 2 prawa o notariacie, zgodnie z którym - czynności notarialne, dokonane przez notariusza zgodnie z prawem, mają charakter dokumentu urzędowego. Oznacza to, że sąd przeprowadzając postępowanie dowodowe nie tyle z samego dokumentu prywatnego przedłożonego w urzędowo poświadczonej kopii, ale z dokumentu urzędowego, z którego (na podstawie usuwalnego domniemania z art. 244 § 1 KPC), wyprowadza wniosek o istnieniu dokumentu prywatnego, o treści tożsamej z przedłożonym poświadczeniem. Poświadczenie przez adwokata odpisu dokumentu prywatnego korzysta zatem z domniemania nie tylko autentyczności, ale także domniemania zgodności z prawdą tego co, zostało w nim urzędowo stwierdzone. (…) Dokument urzędowy, odpowiadający wymaganiom z art. 244 KPC, korzysta z domniemania prawdziwości (autentyczności) oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Są to domniemania prawne ustanowione ustawą procesową.

Domniemania te mogą być obalone w sposób przewidziany w art. 252 KPC, tj. przez zaprzeczenie prawdziwości dokumentu lub przez udowodnienie, że oświadczenie organu zawarte w danym dokumencie urzędowym, wystawionym przez ten organ, jest niezgodne z prawdą. Pozwana nie zaprzeczyła prawdziwości w/wym. dokumentu umowy cesji wierzytelności.

Zarzut pozwanej jakoby M. N. nie była uprawniona do reprezentacji cedenta na liście wierzytelności nr 244 również nie zasługuje na uwzględnienie. W tym zakresie powód przedłożył kopię pełnomocnictwa udzielonego M. N. do reprezentowania pierwotnego wierzyciela przy cesji wierzytelności (k. 89). Brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności tego dokumentu prywatnego, którego prawdziwość również nie została zakwestionowana przez pozwaną. W tym zakresie wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 lutego 2019r. sygn. akt II PK 12/18 „Powołane przez stronę dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i art. 245 KPC, nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 KPC. Dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów, stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody te, jak każde inne, podlegają ocenie sądu na podstawie art. 233. Dopiero, jeżeli sąd zażąda przedstawienia oryginału dokumentu, strona jak również każda inna osoba, która go posiada, obowiązana jest, zgodnie z art. 248 KPC, przedstawić oryginał. Obowiązek złożenia oryginału dokumentu powstaje dla strony, która powołuje się na dokument, także w sytuacji wskazanej w art. 129 § 1 KPC, a więc wtedy, gdy strona przeciwna zażądała złożenia oryginału dokumentu”.

Na podstawie przedmiotowej umowy pożyczki pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. umowę pożyczki w kwocie 10200 zł (k. 39-45), która została wypłacona pozwanej zgodnie z umową w kwocie 5100 zł (k. 60), zaś w pozostałym zakresie kwota pożyczki stanowi prowizję powoda zgodnie z § 1 umowy. Tym samym powód wykazał, że w wywiązał się z zawartej umowy pożyczki.

Sąd Rejonowy ustalił, że postanowienia przedmiotowej umowy pożyczki zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i zostały doręczone pozwanej przed zawarciem umowy. W konsekwencji pozwana jest związana przedmiotową umową zgodnie z art. 384 § 1 kc.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Za wskazane w w/wym. przepisie świadczenie główne uznać należy świadczenie bez którego strona nie zawarłaby przedmiotowej umowy. Działalność pierwotnego wierzyciela jest obliczona na zysk uwzględniający wynagrodzenie prowizyjne. Skoro założenia te stały się wzorcem przedmiotowej umowy to logiczny jest wniosek, że powód nie zawarłaby z pozwaną innej umowy – zatem w/wym. opłaty sąd uznał za główne świadczenie pozwanej względem powoda określone w art. 385 ¹ § 1 kc i wiążące pozwaną, bowiem zostało one sformułowane w sposób jednoznaczny. Podkreślić należy, że zapisy umowy co do wysokości poszczególnych opłat zostały precyzyjnie określone i sporządzone prostym językiem nie pozostawiającym pola do interpretacji. Podkreślić należy, że pozaodsetkowe koszty pożyczki naliczone przez powoda nie przekraczają limitów wskazanego w art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim.

Nawet w wypadku odmiennej interpretacji, że opłata przygotowawcza, nie stanowi świadczenia głównego pozwanej stwierdzić należy, że brak jest podstaw do uznania, że postanowienia umowy o w/wym. opłatach stanowią niedozwolone postanowienia umowne z art. 385 ¹ § 1 kc i nie wiążą pozwanej. W realiach niniejszej sprawy brak jest przekonujących dowodów , że postanowienia w/wym. umowy kształtowały prawa i obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Na zarzut pozwanej (k. 78-79) powód wyjaśnił koszty poniesione przez powoda, które wpłynęły na wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu (k. 84-88). Powód wskazał, że wysokość prowizji związana jest z grupą ryzyka, do której przypisany jest klient i ryzykiem niespłacalności w miarę wydłużenia okresu kredytowania (k. 86). W ocenie sądu prowizja ustalona na poziomie 5100 zł nie jest wygórowana i odpowiada trzyletniemu okresowi spłaty pożyczki (k. 41). W świetle niniejszego powództwa poczynione w umowie założenie ryzyka niespłacenia pożyczki przez pozwaną okazało się uzasadnione. W ocenie sądu pozwana nie wykazała aby postanowienia umowy stanowiły postanowienia niedozwolone z art. 385 ¹ § 1 kc.

Sąd uznał w całości za wiarygodne dowody z dokumentów złożone przez strony w toku postępowania, które nie były kwestionowane i stanowiły podstawę powyższych ustaleń.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Powód wypłacił pozwanej kwotę 5100 zł zaś prowizja od udzielonej pożyczki została skredytowana w łącznej kwocie pożyczki 10200 zł (§2 ust. 1 ppkt 1) umowy).

Pismem z dnia 11 października 2019r. powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki (k. 47), pismo to pozwana odebrała w dniu 16 października 2019r. (k. 48-48v). Roszczenie stało się wymagalne z dniem 11 października 2019r.

Na objętą pozwem kwotę roszczenia 8277,65 zł składają się 7669,31 zł niespłaconego kapitału pożyczki (powód przedstawił wykaz wpłat pozwanej k. 17-18), 242 zł naliczonych odsetek umownych w wysokości 10% (§ 3 ust. 1 umowy), 17,68 zł odsetek umownych za opóźnienie w wysokości 14% liczonych od wymagalności zaległych rat kapitałowych do dnia 11 października 2019r. (§ 7 ust. 1 umowy) oraz kwota 348 zł odsetek umownych za opóźnienie w wysokości 14% liczonych od 12 października 2019r. do dnia 3 lutego 2020r. (§ 7 ust. 1 umowy). Okoliczność stanu zadłużenia względem pożyczkodawcy nie była kwestionowana przez pozwaną.

Sąd uwzględnił powództwo w całości na podstawie art. 720 § 1 kc uznając je zarówno co do zasady jak i wysokości.

Zgodnie z art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 kc). Zgodnie z § 7 ust. 1 umowy pożyczki strony ustaliły odsetek umownych za opóźnienie w wysokości 14%. Sąd orzekł o odsetkach zgodnie z żądaniem pozwu od dnia wytoczenia powództwa – uzupełniając je o ograniczenie wynikające z art. 481 § 2 ¹ kc dot. maksymalnej wysokość odsetek za opóźnienie.

O kosztach procesu orzekł Sąd z mocy art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1942 zł, na którą składa się opłata sądowa od pozwu (125 zł, k. 3), opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł (k. 35) oraz kwota 1800 zł tytułem wynagrodzenia ustanowionego przez pozwaną radcy prawnego zgodnie z §2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

O kosztach sądowych należnych na rzecz Skarbu Państwa (pkt. III wyroku) sąd orzekł, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, jako konsekwencję rozstrzygnięcia o kosztach procesu i zasądził od pozwanej na rzecz Sądu Rejonowego w Garwolinie kwotę 375 zł tytułem uzupełnienia opłaty od pozwu, to jest różnicy pomiędzy należną opłatą od pozwu 500 zł a opłatą uiszczoną przez powoda w kwocie 125 zł (k. 3).

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w wyroku.